Labirynt

Witajcie Kochani. 

Od momentu kiedy zachorowałam na wieloczynnikową nadwrażliwość chemiczną moje codzienne życie to trochę taki rollercoaster, mnóstwo upadków oraz prób i wysiłków, by się podnieść. Zastanawiałam się, jak najlepiej mogę zobrazować moją sytuację, w której tkwię już taki kawał czasu. Oto, co przyszło mi do głowy...

Labirynt

Znów zły wybór, nie ta droga.

Znów ślepa uliczka.

Cofam się kolejny raz, 

próbując znaleźć tę właściwą,

która poprowadzi mnie w końcu do wyjścia.

W prawo! A może w lewo..?

Skaczę już nawet przez żywopłoty,

nie bacząc na trasę labiryntu.

Wbrew regułom, na przekór zasadom.

Byle wydostać się z tej pułapki,

którą zastawiło na mnie życie.

Znów czuję na sobie strach.

Że nie ma wyjścia.

Że wszystko na nic.

Nigdy się nie uwolnię.

I nigdy nie poczuję już świezości przestrzeni.

Wolności.

Wciąż będę krążyć w tym mrocznym labiryncie.

Z coraz mniejszym zapasem sił i nadziei.

Zielone pędy, wyrastające z ziemi

próbują chwycić mnie za kostki,

by móc ostatecznie mnie unieruchomić.

Żebym już nie mogła nawet próbować szukać wyjścia.

Strach otula mnie sobą.

Coraz mocniej, coraz ciaśniej.

Duszno mi. 

Duszę się coraz bardziej w tym więzieniu!

Nie umiem się uwolnić.

Gdzie jest to cholerne wyjście?!

Uciekam.

Ostatkiem sił wyrywam się zielonym więzom.

Kolejny raz. 

Oddycham.

Co się ze mną stanie?

Czy umrę tu sama w zielonych gąszczach?

Pomocy...

Chcę stąd wyjść!

Duszę się...

Staję się częścią tego labiryntu.

Nie wyjdę...

Na moim ciele pojawiają się kępki zielonego mchu,

niczym tatuaże odzwierciedlające moje położenie.

Stajemy się powoli jednym - ja i mój labirynt.

Ja i moje więzienie.

Nie zarosnę tu, nie!

Serce bije jak oszalałe.

Biegnę, znów biegnę.

Jeszcze szybciej. 

Na ślepo.

Już nie patrzę, w którą stronę.

Albo znajdę wyjście, albo zostanę tu na zawsze.

Albo wyjdę stąd żywa, albo zostanę martwa.

Asia

Obrazek pochodzi ze strony: http://rugala.pl/foto/1391/t133/